ზოგჯერ არცოდნა უდანაშაულობა არ არის, არამედ იმაზე მძიმე ტვირთი, რომელიც მთელ ცხოვრებას შეუძლია ფუჭად დაგაკარგვინოს. ჩემი ქმარი საზოგადოების თვალში „კარგი ბიჭი“ იყო – ქალებს იზიდავდა, ყურადღებას იღებდა და ამ როლში თავს კომფორტულად გრძნობდა.
მაგრამ რეალურად, ისიც იმ მამაკაცთა რიცხვს მიეკუთვნებოდა, რომლებიც საკუთარ თავს თვითდაჯერებულად წარმოაჩენენ, თუმცა სინამდვილეში შიგნიდან ცარიელები არიან. მათთვის ურთიერთობა მხოლოდ ფიზიკურ ინსტინქტამდე დადის და ამაშიც ვერ ბრწყინავენ.
ჩვენი ქორწინება მალევე გახდა მძიმე ტვირთი. მის მიმართ ყველა გრძნობა გამინელდა – პატივისცემაც, მიზიდულობაც და ზოგადად, ადამიანური კავშირიც, რაც ცოლ-ქმარს შორის უნდა არსებობდეს. ის ამას დიდად არ განიცდიდა – ერთ დღეს სხვისი პომადით დასვრილი პერანგით ბრუნდებოდა, მეორე დღეს – სხვა ნიშნებით.
ორი შვილი გვყავდა, ბიჭები. მტკიოდა ის აზრი, რომ მათ შეიძლება იმავე გზა გაევლოთ. ოჯახის დანგრევის მიზეზი საკმარისზე მეტი მქონდა, მაგრამ რაღაც მუდამ უკან მაკავებდა. ალბათ, ეს იყო ავადმყოფი დედა, რომელსაც არ უნდოდა ჩვენი დაშორების გადატანა. ისიც ხვდებოდა, რომ ჩემთვის აღარაფერს ნიშნავდა, და თითქოს ამას განგებ უსვამდა ხაზს.
არ მცემდა, მაგრამ ძალადობდა. სექსს ჩემთვის დასჯის ფორმად იყენებდა. თუმცა, ამ კუთხითაც არასოდეს ბრწყინავდა და მხოლოდ სიმბოლური მნიშვნელობა ჰქონდა – მისი ძალაუფლების დამტკიცებას.
მძულს ყველა ის ღამე, როცა მთვრალი ბრუნდებოდა, ძალით მხდიდა ტანსაცმელს, მაიძულებდა, მეკოცნა, და მისი შეხება უნდა ამეთმინა. წლების განმავლობაში ამას ვითმენდი. მერე კი, როცა სხვა ოჯახების შესახებ გავიგე, სადაც ქმრები პატივს სცემდნენ მეუღლის ფიზიკურ და ემოციურ საზღვრებს, კიდევ უფრო მეტ სინანულში ჩავვარდი.
საზოგადოება გვარწმუნებდა, რომ ეს ჩვენი ვალდებულება იყო – ისე, როგორც სახლის საქმეები, ბავშვებზე ზრუნვა, სამზარეულო… სინამდვილეში კი, მე სიცრუეში ვცხოვრობდი. მაშინ რომ მცოდნოდა, რაც ახლა ვიცი, ჩემი ცხოვრება სხვანაირი იქნებოდა.
ბედნიერი მაინც ვიყავი, რომ ჩემი შვილები ამ მახინჯი მორალის მსხვერპლებად არ ვაქციე – ისინი ქალს პატივს სცემენ. თუმცა, ჩემს ქმარმა მთელი ცხოვრება შემაზიზღა ურთიერთობები და კაცები.
ახლა, როცა ასაკში შევედი და ჩემი ქმარი დიდი ხანია აღარ არის, მაინც დიდი სინანული მტანჯავს – რაში გავატარე მთელი ცხოვრება? იქნებ, ყველაფერი შეიძლებოდა სხვაგვარად ყოფილიყო…
